by Fanny Chávez Herrera
A. Dane personalne
1. Imiona: Francesca Dolores
2. Nazwisko: Chávez Herrera
3. Data urodzenia: 25/02/1987
4. Miejsce urodzenia: Sevilla, Hiszpania
5. Miejsce zamieszkania: Camden, Londyn
6. Czystość krwi: 1/2
7. Teleportacja: tak
B. Więzy rodzinne
1. Rodzina: Dwoje rodziców miała jedynie przez pierwsze sześć lat życia. Ten czas wspomina najlepiej: papa, Diego Chávez Machado, prowadził swoją własną aptekę magiczną, skrytą w jednej z wąskich uliczek Casco Antiguo, dostępną jedynie dla wybranych. Fanny odwiedzała go tam codziennie po szkole, nieznudzenie odprawiając rytuał oględzin zawartości wszystkich słoiczków i nie szczędząc pytań, gdy nie była pewna ich nazw. Mama z powodzeniem ukończyła studia medyczne i pracowała w jednym z mugolskich szpitali. Catalina Herrera Pérez, bo tak jej właśnie na imię, całkowicie akceptowała świadomość, iż jej ukochany mąż jest czarodziejem, a magia nie należy jedynie do wytworów wyobraźni bajkopisarzy.
I cała ta idylla trwała w akompaniamencie słodkiego zapachu drzew pomarańczy.
Wszystko zmieniło się, gdy pewnego dnia, rodzice oznajmili jej, że biorą rozwód.
Nie było już pomarańczy, jedynie kałuże i dusząca stęchlizna stolicy Wielkiej Brytanii. Mama dostała propozycję dobrze płatnej pracy na wyspach, która idealnie zgrała się w czasie z jej urażoną dumą. Od tamtej pory, Fanny miała już tylko jednego rodzica i mnóstwo listów od tatusia w szufladzie. Owszem, odwiedzała go każdego lata, ale nigdy nie było już tak samo.
Gdy miała lat dwadzieścia, zaszła w ciążę. Niespodziewanie, nieplanowanie, nierozważnie. Uniosła się dumą (prawie jak niegdyś jej własna matka), nie powiedziała o tym nikomu i wróciła do Hiszpanii, do taty. Dziewięć miesięcy później urodziła najśliczniejszego chłopca na świecie, który szybko stał się oczkiem w głowie swojego dziadka. Wychowała go sama, z niewielką pomocą Diego, każdego dnia odkrywając, że Felipe staje się coraz bardziej podobny do swojego ojca.
2. Pokrewieństwo: -
3. Status majątkowy: Przeciętny
C. Kariera
1. Ukończona szkoła: Hogwart, Slytherin
2. Referencje zawodowe: Fanny zawsze wiedziała, że chce mieć poważną pracę. Nie widziała się ani przy kasie, ani przy ladzie, ani tym bardziej w jednym z tych wyzwolonych zawodów, które nagle stały się tak popularne. Do dziennikarstwa nigdy jej nie ciągnęło, karierę uzdrowiciela też szybko skreśliła, w końcu na widok krwi robi się jej niedobrze. Naturalną koleją rzeczy, zostało jej jedynie Ministerstwo Magii i to z nim postanowiła związać swoje życie.
Gdy ukończyła szkołę, udało jej się dostać jakąś mało znaczącą pracę w jednym z departamentów, choć długo nie zagrzała tam miejsca. Po urodzenia dziecka postanowiła spróbować swych szans w hiszpańskim Ministerstwie, gdzie – szczęśliwie dla niej – akurat zwolnił się wakat tłumacza. Dwujęzyczność oraz biegła znajomość francuskiego i rosyjskiego okazały się niezwykle w cenie. Przepracowała tam cztery lata, by całkiem niedawno z powodów rodzinnych zrezygnować ze swojej ciepłej posadki i wrócić do Wielkiej Brytanii.
3. Wykonywany zawód: Tłumacz w Departamencie Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów
4. Zarobki: średnie
D. Wygląd
1. Podstawowe informacje
- Wzrost: 171 cm
- Budowa ciała: Kobieca
- Kolor oczu: Piwny
- Kolor włosów: Ciemny
- Cechy charakterystyczne: Nigdy nie pozbyła się hiszpańskiego akcentu
Jest miłośniczką sukienek, w ciemnych lub wyrazistych kolorach, które najczęściej zestawia ze skórzaną kurtką i botkami. Jej styl pozostaje niezmienny od lat. Na początku stanowił integralną część jej osobowości, później został zepchnięty na dalszy plan. Nie ma ani chęci, ani pieniędzy na rewolucję w garderobie, znacznie bardziej woląc przebierać w dziecinnych ubrankach.
E. Charakter
1. Opis charakteru:Mówi się, że czas zmienia. Fanny powie, że to bzdura. A czy sądzi tak naprawdę, to już zupełnie inna bajka. Traktuje świat z przymrużeniem oka, przemierza go z podniesioną głową i nosem zadartym wysoko do góry. Nie uznaje słowa nie za odpowiedź, dąży do tego, by nieustannie znajdować się w centrum uwagi i za każdym razem szokuje, tak dla zasady. Nigdy nie mówi wprost: kpi, ironizuje i wymija, wywraca piwnymi oczami lub zbywa sardonicznym uśmiechem. Zawsze trzyma ludzi na dystans, nie pozwalając im poznać swoich prawdziwych myśli. Niewielu zdaje sobie jednak sprawę, że jej nastawienie jest również jej murem, którym odgradza się od otaczającej ją rzeczywistości. Im mniej pewniej się czuje, tym bardziej pewną siebie gra – idealna taktyka obronna, prawda? Wszystkie uczucia kumuluje w sobie, trwając w przekonaniu, że jest jedyną osobą, która może sobie pomóc. A ludzie? Ludzie uważają ją za cyniczną egoistkę i niewiele się mylą. Zbytnia pewność siebie, połączona z wrodzoną arogancją i wybuchowym, hiszpańskim temperamentem, nie zapewniła jej wielu przyjaciół. Nie oznacza to jednak, że nie ma ich wcale – Fanny naprawdę troszczy się o tych, na których jej zależy, choć zwykle na swój własny sposób. Z drugiej strony, przez pięć długich lat nie zamieniła nawet słowa z większością z nich, chyba powinna więc zastanowić się, czy wciąż może ich tak nazywać. Na taką sugestię uśmiechnie się jedynie pogardliwie; nie należy spodziewać się po niej wylewnych przeprosin czy tego, że wyciągnie rękę jako pierwsza. Pewnego dnia po prostu, zajmie swoje stałe miejsce w kawiarni i zacznie zachowywać się, jak gdyby nic się nie stało. Jeśli nie widzi problemu, dla niej zwyczajnie on nie istnieje.
Gdyby chcieć sprowadzić ją do trzech pojęć, najpewniej byłyby to: duma, wybuchowość i Hiszpania. A jeśli wszystkie trzy występują w jednym czasie, można spodziewać się jedynie armagedonu. Bardzo łatwo ją urazić i wyprowadzić z równowagi – zaczyna wtedy rzucać wszystkim, co tylko wpadnie jej w ręce i krzyczeć, najczęściej po hiszpańsku. Jest naprawdę nieprzewidywalna, nigdy nie wiadomo, czego można się po niej spodziewać. Często działa pod wpływem impulsu, poświęcając znikomą ilość czasu na przemyślenia. Trudno również o drugą tak upartą osobę - nie zmienia zdania, nawet jeśli w trakcie konwersacji uświadomi sobie, że jest w błędzie. To godziłoby w jej Dumę, a Duma zdaje się być jej Absolutem.
Zdarzyło jej się być szaleńczo zakochaną jedynie raz w życiu. Skończyło się to oczywiście złamanym sercem, milionem łez wylanych w poduszkę i tysiącami obietnic, złożonych samej sobie, że już nigdy więcej nie pozwoli sobie na tak ogromną słabość. Niezłomnie wierzy jednak w prawdziwą miłość, choć nie widzi już dla niej miejsca w swoim życiu: nauczyła się być sama i może szczerze powiedzieć, że jest jej z tym dobrze. Nie pragnie też szukać odskoczni, nie bawi jej przypadkowy seks. Uważa, że jest on dobry jedynie do mężczyzn - do kobiet traci się szacunek. Ma pełną świadomość swoich słów, wszak zrobiła to aż raz w życiu i wyszła z tego jedynie ze wstydem, upokorzeniem i dwoma, czerwonymi paskami na teście ciążowym. Nie potrafi jednak powiedzieć, że żałuje: dzięki swojej nierozwadze ma Felipe.
Phill to oddzielny rozdział w jej życiu. Dla niego nie istnieje arogancka i zbyt pewna siebie Fanny, jest jest jedynie mama, która kocha go najmocniej na całym świecie. Kiedy wraca do domu, zostawia całe swoje nastawienie za drzwiami, siada z nim na podłodze i poświęca mu każdą wolną chwilę. Gdyby tylko mogła, przychyliłaby mu nieba.
Mówi się, że człowiek nie może mieć dwóch, tak odmiennych twarzy. Fanny udowadnia, że to jak najbardziej możliwe.
2. Ciekawostki:
- Zainteresowania: Szkicownik, szermierka, stare kino, fotografia, Mario Vargas Llosa, buty i torebki.
- Ulubione: Brzeg Gwadalkiwiru, tinto de verano, okulary przeciwsłoneczne, zapach pomarańczy. Ogień w kominku, gorąca herbata, ciepły szalik, zapach cynamonu. Kreskówki i sklepy z zabawkami.
- Inne: Nienawidzi brytyjskiej pogody, ma prawo jazdy, ale boi się prowadzić, gra na gitarze, mówi po angielsku, hiszpańsku, francusku i rosyjsku.
Przyszła na świat w najcieplejszym mieście Europy, nic więc dziwnego, że nigdy nie udało jej się przekonać do brytyjskiego klimatu. Deszcz i wilgoć zwyczajnie nie mogły wygrać tej rozgrywki, gdyż już od chwili narodzin towarzyszyły jej słońce i gorąc, do których szybko przywykła. Dorastała w Hiszpanii, rozpieszczana jak na jedynaczkę przystało. Sielanka trwała do momentu, w którym skończyła sześć lat i nastąpił pierwszy bum w jej życiu, jakim okazał się być rozwód rodziców. Catalina, nie mogąc pogodzić się z utratą męża, postanowiła urządzić rewolucję we własnym życiu; szczęście jej dopisało, bo akurat wtedy napłynęła do niej propozycja pracy w jednym z londyńskich szpitali. Tym właśnie sposobem, nim Fanny zdążyła zrozumieć, co tak właściwie się dzieje i wyrazić swój sprzeciw, siedziała już wraz z matką w pociągu i zmierzała do całkowicie obcego kraju. Od tamtej pory, ojca widywała jedynie w czasie wakacji, a gdy otrzymała list z Hogwartu, jedynie przez ich połowę.
W szkole miało miejsce jedynie jedno bum. Dokładniej mówiąc: w klasie siódmej, kiedy zakochała się po raz pierwszy i, jak do tej pory, ostatni. Szczegóły nie są ważne, przecież to zawsze kończy się łzami, a i sama zainteresowana najchętniej by o tym zapomniała.
Po ukończeniu Hogwartu rozpoczęła pracę w Ministerstwie Magii, niestety nie dane było jej długo się nią nacieszyć, gdyż zaledwie rok później wydarzył się trzeci bum jej życia w postaci dwóch czerwonych pasków na teście ciążowym. Niewiele myśląc, spakowała się, z dnia na dzień porzuciła pracę i bez słowa wyjechała do ojca do Hiszpanii.
Synka urodziła w wieku lat dwudziestu jeden, to jeszcze nie taka tragedia. Udało jej się znaleźć własny kąt w Trianie, hiszpańskie Ministerstwo przyjęło ją z otwartymi ramionami i przez te cztery lata całkiem nieźle ułożyła sobie życie. Z pewnością nigdy nie zrezygnowałaby z uroków Sevilli i nie zdecydowała się na powrót do Londynu, gdyby nie wiadomość o chorobie matki. Mugolskiej, złośliwej, ze szczypcami. Tym razem również nie myślała zbyt długo, znalazła się znowu w Anglii i od razu nabawiła się kataru.