by Judith Hackett
A. Dane personalne
1. Imiona: Judith
2. Nazwisko: Hackett
3. Data urodzenia: 16 stycznia 1992
4. Miejsce urodzenia: Cardiff, Walia
5. Miejsce zamieszkania: Hogsmeade, Szkocja
6. Czystość krwi: czysta
B. Więzy rodzinne
1. Rodzina:
- matka Lucy, czasem zwana „nie do końca zdrową psychicznie”. Wizerunek jednak idealnie odzwierciedla to, czym się w życiu zajmuje – jest zwyczajnie szalonym wynalazcą. Jedyny temat, na który rozmawia z mężem to jego umiejętności łóżkowe, które z wiekiem się pogarszają. Zawsze chciała nazwać swoją córkę Amelberga i tak właśnie się do niej zwraca.
- ojciec Antonius natomiast jest zwyczajnym łamaczem klątw w Banku Gringotta. Zwyczajnym, według swojej żony, dla której zwyczajność to pojęcie zupełnie inaczej rozumiane niż przez innych ludzi.
- kotka Riley, zwykły, bardzo pospolity i bardzo mały dachowiec o sierści czarnej jak smoła. Idealne zwierzę dla podłej i złej czarownicy. Nie każde złe zwierze jest jednak do końca złe. Riley wyjątkowa pod tym względem nie jest – ma dwie białe łapki.
2. Pokrewieństwo: -
C. Kariera
1. Ukończona szkoła: Hogwart (Slytherin)
2. Referencje zawodowe: Judith nie jest zbyt ambitna, przez cały rok, po opuszczeniu szkoły jedynie studiowała i żyła na kieszonowych od rodziców. Po roku jednak zdecydowała żyć bardziej na własną rękę, więc chwyta się właściwie wszystkiego, co jest względnie lekkie i przyjemne.
3. Wykonywany zawód: stażystka w Urzędzie Niewłaściwego Użycia Czarów (niskie)
C1. Studia
1. Wyniki owutemów:
Zaklęcia - powyżej oczekiwań
Transmutacja - wybitny
OPCM - zadowalający
Historia magii - powyżej oczekiwań
Eliksiry - powyżej oczekiwań
Wróżbiarstwo - powyżej oczekiwań
2. Kierunek studiów: Bezpieczeństwo magiczne
3. Rok studiów: II
D. Wygląd
1. Podstawowe informacje
- Wzrost: 167cm
- Budowa ciała: dość szczupła, acz bez przesady, ni to specjalnie atrakcyjna ni nieodpowiednia - na księżniczkę się nie nadaje, zbyt mało filigranowa
- Kolor oczu: brązowe
- Kolor włosów: ciemnobrązowe, chociaż czasem nosi blond-perukę
- Cechy charakterystyczne: namacalne wręcz zło wypływające z jej wnętrza!
Jeżeli w jakiś sposób mogła ratować swój podły wizerunek, to tylko wyglądem. Ale to mało ją obchodziło, bo już w wieku trzynastu lat zamieniła ciężkie glany na zwykłe obuwie sportowe, a czarne spódnice sięgające do jądra ziemi na zwykłe dżinsowe spodnie. Do tego doszły też najzwyklejsze koszulki, bluzki, koszule, czy bluzy. Należy pamiętać, że Judith bardzo ceni sobie wygodę i po skończeniu tych trzynastu lat, w życiu nie pozwoliłaby sobie na jakiekolwiek obtarcia z powodu niewygodnego obuwia (czy też glanów, które wygodne się robią dopiero po wyleczeniu dziur w stopach dosięgających kości i regularnym, co najmniej miesięcznym użytkowaniu). Do wygodnych nie należy też szata, ani żadna inna część mundurka szkolnego, którego unika jak ognia. Ten gryzący materiał sweterka, czy szorstka koszula, żeby nie wspomnieć o przyciasnej tiarze.
E. Charakter
1. Opis charakteru: Wygląd z pewnością odmówił Judith bycia słodką i naiwną księżniczką, która tylko czeka na swojego księcia, czy rycerza na białym koniu. Judith, gdyby wiedziała komu, podziękowałaby bardzo żywo, wylewnie i z pewnością postawiłaby na cześć tej osoby pomnik, albo chociażby ołtarzyk. Judith, mimo iż zaczytywała się mugolskimi baśniami, jak była mała, nigdy nie wyrosła na dziewczynkę, która ślepo wierzy w takie romantyczne obroty sytuacji. Książę nie raczył się pokazać przez siedemnaście lat jej życia, to pewnie przez następne siedemnaście będzie błądził, a jeszcze siedemnaście lat zajmie mu zastanawianie się, czy Judith aby na pewno jest księżniczką, której szukał przez pięćdziesiąt jeden lat swojego życia. Oboje zestarzeją się, nie zamieniwszy nawet słowa.
Skoro już sobie ustaliliśmy, że Judith jest naprawdę daleko do dobrej księżniczki, można przejść w końcu do sedna. Bo skoro nie mogła być tą dobrą, to, żeby popaść w skrajność, trzeba być tą złą. Złe czarownice co prawda są stare, krościate i mają wielkiego pryszcza na nosie, ale mimo wszystko te złe mają większą różnorodność w wyborze wyglądu, niż naiwne królewny. Toteż Judith bardziej podpasowała zła ścieżka. Nie uczy się może czarnej magii, nie warzy trucizn po kryjomu, ani nie zjada kotów, ale mimo wszystko czarną magią, eliksirami i kotami interesuje się w dużym stopniu. Pierwsze, bo to domena złych czarownic, drugie, bo to naprawdę interesujący i rozwijający przedmiot, a trzecie, bo Judith, mimo swojego złego i podłego charakteru, kocha koty. A jej kotka Riley, jest jedynym żywym stworzeniem, które okazuje jej bezinteresowną miłość i życzy jej dobrze. W ogóle nie przyszło jej do głowy, że Amanda, bądź Riley mogą w jakiś sposób również dobrze jej życzyć.
Jest cyniczna, ironiczna i zła. Na wszystko patrzy bardzo z góry, mimo iż do wysokich nie należy. Dodatkowo jest dziwnie obojętna na naprawdę wiele (jeżeli nie wszystkie) spraw, poza… czystością. Jest paskudną pedantką i nienawidzi wszelkiego objawu brudu i niedoskonałości. Całe jej otoczenie musi być idealnie czyste, a w innym wypadku Judith jest niezadowolona (bardziej niż zwykle) i ciska gromy. Czarownice co prawda powinny żyć w brudzie, pajęczynach i przyjaźnić się z pająkami, ale ona uważa, że woli czynić zło w czystym świecie.
Jest sprytna i przebiegła. Potrafi zrobić wszystko, by wyszło tak, jak ona sobie właśnie tego życzy. Nie zależnie od tego, czy ktoś z tego powodu zrobi sobie krzywdę psychicznie lub fizycznie. Ważne, by ona osiągnęła cel. Po trupach do celu, jak to się mówi.
Czasem ma momenty, że bycie złą ją męczy i zwyczajnie robi coś przekór sobie. Albo stara się, ale tak, by nikt nie zauważył – to źle podziałałoby na jej dumę.
Będzie kiedyś władać światem, ale dopiero, kiedy go do końca sterroryzuje i ludzie zaniechają nędznych prób buntu.
2. Ciekawostki:
- jest chorobliwą pedantką. Judith nienawidzi, kiedy coś jest niepoukładane, brudne albo śluzowate. Nie boi sie brudu, ale potrafi dość agresywnie na niego reagować i zaganiać wszystkich do sprzątania. Miejsca, w których przebywa, zazwyczaj są nagannie czyste, czy to z jej pomocą czy bez;
- pała szczerą nienawiścią do wszelakich używek. Nie jest w stanie zdzierżyć dymu papierosowego, nawet w odległości paru metrów (w zamkniętym pomieszczeniu). Palenie przy niej zwykle kończy się papierosem w śmiertniku albo wdptanym w ziemię;
- jej jedyną miłością były, są i zawsze będą koty;
- z jakiegoś niezrozumiałego powodu zniechęciła się kiedyś do nazwiska Gauthier. Pielęgnująca niechęć do przedstawicieli tej rodziny nasiliła się do nienawiści i to całkiem konkretnej. Coś jak wróg rasowy: Gauthier;
- lubi nosić swoją tajemniczą blond-perukę, którą - jak twierdzi - zrobiła z włosów młodych blond-dziewic. Jak również twierdzi - bardzo trudnym zadaniem było znalezienie przynajmniej jednej dziewicy.
- Zainteresowania: terroryzowanie świata, znęcanie się nad Gauthierami, transmutowanie dziwnych przedmiotów w jeszcze dziwniejsze, utrudnianie ludziom życia, udawanie blondwłosej księżniczki, podrkadanie eliksirów rodzicielce, która jest ich wynalazcą
- Ulubione: koty, porządek, terroryzm, transmutacja, wyszywanie (to wielka tajemnica - nikt o tym nie wie), mugolskie baśnie (również tajemnica)
- Inne: -
Judith urodziła się. Każdy się kiedyś rodzi. Dodatkowo ma matkę. Każdy ma matkę. I ma też ojca. Z ojcami to różnie bywa, ale ponoć to on sprezentował Lucy swoje plemniki, wierzmy Lucy na słowo. Wtedy jeszcze Lucy była całkiem (aczkolwiek nie do końca) normalnym wynalazcą. Nie wiadomo, czy z powodu dziecka, czy też po prostu zawodu, zaczęła staczać się na psychiczne dno, by odbić się od niego i nigdy już nie być taką jak dawniej. Judith miała dość miłe dzieciństwo. Mugolskie baśnie o księżniczkach, smokach i książętach potrafiły zająć małą na długie dni i godziny. Najpierw samymi obrazkami, a potem też dużym tekstem. Z czasem jednak dziewczynka wyrastała z baśni i sięgnęła po poważniejsze lektury („Czarna Magia dla początkujących”, „Niebezpieczne eliksiry”, „Jak zjeść kota, by się nie zakłaczyć”). Jakże uroczą była dziewczynką i jakże ojciec był zawiedziony, że trochę zbyt wcześnie zaczął się jej okres buntu i glany-som-fajne. Matka jakoś nie do końca kontaktowała ze światem i uważała, że „Amelberga wygląda ślicznie w tych dużych butkach i czarnych ubrankach”. A potem dziecię poszło do Hogwartu, gdzie mogła już spokojnie szerzyć zło, bez dziwnych spojrzeń jej ojca i zupełnego, niezwykle podejrzanego poparcia matki. A tam poznała Amandę, która była jeszcze dziwniejsza od matki i uważała Judith za naprawdę miłą i sympatyczną dziewczynę, oraz Rileya, który również był dziwny, ale jego dziwność polegała na tym, że tej dziwności nikt jeszcze nie pojął. Zaczęło się robić zabawnie, Judith porzuciła styl glany-som-fajne i sama zrobiła się, porównywalnie do swoich znajomych, dziwna. I dostała od Amandy kota, którego nazwała Riley.