Anne Hammond

Anne Hammond

1. Imię (imiona): Anne
2. Nazwisko: Hammond
3. Przedmiot: Opieka nad Magicznymi Stworzeniami, Opiekunka Hufflepuff
4. Dom: Hufflepuff
5. Wiek: 38

6. Rodzina: Anne pochodzi z szanowanej rodziny hodowców dirikraków, memortków, pufków, świergotników, żmijoptaków, lelków wróżebników i trzminorek. Jej dom rodzinny to wielka farma znajdująca się na południowym-zachodzie Irlandii. Dziesięć hektarów to odpowiednio duża powierzchnia, by każde ze zwierząt – oraz właścicieli – czuło się swobodnie.
Anne jest jedynaczką, od kilkudziesięciu miesięcy (niestety) pół sierotą.
Matka: Lucy Skamander-Hammond. Lat 70. Zamiłowanie do magicznych stworzeń odziedziczyła po swoim wujku, Newtonie Skamandrze, autorze podręcznika ‘Fantastyczne Zwierzęta i jak je znaleźć’. To właśnie on wpoił miłość do tych istot i to od niego dostała pierwszego pufka. Aktualnie jest jednym z niewielu ekspertów w dziedzinie hodowli ptako-podobnych magicznych stworzeń. Napisała na ten temat kilka książek, urządza na farmie liczne zloty i konferencje.
Jest osobą bardzo ciepłą, prowadzącą niezwykle zdrowy tryb życia. Jednocześnie ceni sobie samotność, wolność i niezależność. Mimo to, przez 48 lat tworzyła udane małżeństwo z Thomasem Hammondem. Swoją córkę wychowała najlepiej jak potrafiła, do tej pory mają ze sobą dobry kontakt.
Ojciec: świętej pamięci Thomas Hammond. Zmarł dwa lata temu, w wieku 89 lat. Niemal dwadzieścia lat starszy od swojej małżonki, różnica wieku nie stanowiła jednak większego problemu. Oszalał na jej punkcie i już pół roku po pierwszym spotkaniu pojął za żonę.
Po ślubie rzucił pracę w Ministerstwie, by wspomóc założenie hodowli. Swej decyzji nigdy nie żałował, ba!, twierdził, że była najlepszą w jego życiu.
Córki doczekał się bardzo późno, jednak włożył w jej wychowanie wiele energii. Mieli ze sobą doskonały kontakt i wspólnie wybierali się w dłuższe podróże. To właśnie w czasie jednej z nich, gdy poszukiwali nowych gatunków, zdarzył się wypadek, który przepłacił życiem. Zmarł stratowany przez buchorożca.
Jego śmierć niezwykle poruszyła społeczność hodowców i miłośników zwierząt, był bowiem szanowanym autorytetem.

7. Wygląd: Nie sposób pomylić jej z żadnym z uczniów, nie można też powiedzieć, że to dla niej Ci zapisują się na zajęcia. Nawet w czasach szkolnych nie zaliczała się do piękności. Na jej twarzy często gości surowy wyraz, jakby starała przekonać siebie i innych, że nadaje się na nauczycielkę.
Zalicza się do tych szczęśliwych osób, które nie są ani za niskie, ani za wysokie. Nie musi więc się dowartościowywać, nosząc buty na wysokich obcasach – podobnież nie musi się martwić o to, że przewyższa jakiegokolwiek mężczyznę.
Jest też szczupła. Dba o swoją kondycję, jest przecież niezbędna przy pracy na farmie czy w czasie dalekich podróży. Można ją spotkać, gdy biega dookoła boiska bądź po błoniach.
Co do urody – jej powodzenie, bądź brak, zależy od gustu danego osobnika płci przeciwnej. Jest blondynką i chyba kolor włosów można uznać, za największą jej zaletę. Teoretycznie, bo zdarza jej się go przyciemnić (nawet często, lubi eksperymentować z różnego rodzaju ziołami czy eliksirami). Uczniowie nie powinni się zdziwić, gdy pewnego dnia przyjdzie na lekcje jako brunetka.
Gdy z kimś rozmawia, automatycznie nawiązuje kontakt wzrokowy. Wtedy współrozmówca może przyjrzeć się jej migdałowym i zielonym oczom. Niektórzy twierdzą, że dodają jej uroku, inni (w szczególności uczniowie), że ‘napędzają stracha’. Blade, wąskie usta nieczęsto wykrzywiają się w uśmiechu. Stroni od słońca, jej cera jest więc jasna i gładka – dba o siebie. Zmarszczki, to oczywiste, już się pojawiły, ale dzięki zdrowemu trybowi życia wygląda trochę młodziej niż reszta swoich rówieśniczek. Tajemnicą poliszynela jest to, że od czasu do czasu zdarza jej się wypić odrobinę eliksiru odmładzającego. Ale nikt nie mówi o tym na głos!
Ubiera się stosownie do okazji – na wyjścia, elegancko, na zajęcia – wygodnie, jednak z klasą. Nie daje uczniom powodów, by mogli drwić z jej wyglądu. W jej szafie króluje biel oraz czerń.

8. Charakter: Życie Anne dzieli się na dwa etapy – przed śmiercią ojca i po. Gdy jeszcze żył była pełną wigoru, wiecznie uśmiechniętą optymistką. Jej pasją były podróże, pomagała prowadzić rodzinną farmę i zajmowała się pisaniem książek na temat latających, magicznych stworzeń. Po śmierci ojca zmieniła swoje życie- a co a tym idzie, również podejście i nastawienie.
Uczniowie mogą za nią nie przepadać, zalicza się bowiem do tych srogich i wymagających belfrów. Nie znosi kłamstwa, krętactwa i lenistwa, często więc każe nieposłusznych podopiecznych szlabanami. Punktów nie lubi odbierać, uważa to za bardziej dotkliwą karę. Mimo wszystko, nawet najbardziej przeciwny jej młody człowiek musi przyznać, że prowadzi ciekawe lekcje – widać, że zna się na rzeczy, o fantastycznych stworzeniach mówi z pasją i ma do nich ‘rękę’. Na jej zajęciach pojawia się wiele zwierząt, od tych nudnych, do niebezpiecznych. Bywa, że przez te drugie ma zatargi z dyrektorem, jednak w większości przypadków ten chwali jej metody nauczania.
Jako opiekunka jest sprawiedliwa i nadzwyczaj empatyczna. Nie jest dla niej problemem poświęcić odrobinę czasu by wysłuchać żalów jednego z jej podopiecznych i często staje w ich obronie przed innymi profesorami. Ci z czasem mają jej dość.
W wolnym czasie wciąż pasjonuje się podróżami – z tą różnicą, że teraz preferuje jeżdżenie palcem po mapie. Gdy ma odrobinę wolnego czasu wpada na farmę do mamy i pomaga jej przy zwierzętach, bo one wciąż są jej wielką miłością. I jedyną – jest bowiem osobą zamkniętą w sobie, która nie szuka kontaktu z innymi ludźmi. Woli samotne wieczory od wielkich przyjęć, wciągającą książkę od bezsensownej rozmowy oraz szczerą sympatię i przywiązanie jednej, bliskiej osoby niźli fałszywe peany na jej cześć.
Jej niechęć do świata zewnętrznego wynika z żałoby i smutku, który nadal odczuwa po śmierci najbliższej osoby. Wie, że w głębi duszy ma naturę nadwrażliwca, łatwo przywiązuje się do innych, nie chce narażać się na kolejne straty. Sama jest dla siebie najlepszą rozrywką, nie sądzi, by ktokolwiek mógł zaoferować jej więcej niż ona. Mimo wszystko, do reszty świata odnosi się z należytym szacunkiem i sympatią, poważa autorytety.
Od dzieciństwa przepada za quidditchem, często chadza na mecze, jako uczennica grała w drużynie Hufflepuffu na pozycji szukającej. Kapitanem nigdy nie była, bo nie ma instynktu przywódcy. Ogólnie – górnolotne słowa, władza i polityka jej nie interesują, ceni sobie swoje zdrowie.

9. Historia postaci:
Ile ma lat, każdy wie. Kiedy się urodziła – wie ona. Jak jej się powodziło w szkole – kilka osób to pamięta. Co robiła po ukończeniu Hogwartu? To jej słodka tajemnica. Uchylając jej rąbka powiem, że zajmowała się tym, co kocha.
Czemu wróciła do zamku?
No cóż, dostała propozycję objęcia stanowiska dwa lata temu. A, że było to chwilę po śmierci ojca i szukała nowych celów w życiu, to ją przyjęła. Choć nie jest przekonana czy słusznie. Jednak jej przełożeni są z pracy na tyle zadowoleni, że od roku jest opiekunką Hufflepuff. Teraz już nie może odejść. Ale to dobrze – nauczanie coraz bardziej jej się podoba. Na głos się do tego nie przyzna.